Masz wrażanie, że twoje dziecko unika rozmowy? Że pochłaniają je sprawy, o których nie masz pojęcia? Doskwiera ci brak szczerych zwierzeń ze strony dziecka? Oto sześć kroków do tego, by poprawić waszą komunikację.
Brak rozmowy z własnym dzieckiem to problem wielu rodziców. Najczęściej narzekają oni na to, że syn czy córka stali się zamknięci, oddalili się, a zwierzenia ograniczają do rozmów z rówieśnikami. Jest jednak kilka sposobów na to, by komunikacja pomiędzy rodzicem i dzieckiem wróciła na poziom satysfakcjonujący obie strony.

Po pierwsze - akceptuj
Dziecko błyskawicznie wyczuwa, jeśli coś w jego zachowaniu czy wyglądzie przestaje ci się podobać. Nietrudno o to w okresie, kiedy młody człowiek zaczyna dorastać, stara się odnaleźć własną tożsamość, eksperymentuje z wyglądem, naśladuje kolegów. Nie wszystko co robi, musi ci się podobać, ale nie musisz od razu go krytykować, nie musisz zwracać uwagi i poprawiać. Pozwól dziecku na popełnianie własnych błędów i wspieraj je w jego wyborach.

Po drugie - traktuj poważnie
Dziecko ma prawo do własnych poglądów, nawet jeśli są zupełnie różne od twoich. Pozwól mu wyrażać własną opinię, wypowiadać się na różne tematy i zabierać głos w sprawach, które go interesują. Słuchaj uważnie tego, co mówi i nie podważaj jego słów. Jeśli zaczniesz liczyć się z jego zdaniem i traktować jak partnera, odwdzięczy ci się szczerymi rozmowami.

Po trzecie - słuchaj mądrze i aktywnie
Jeśli dziecko zaczyna z tobą rozmawiać, odstaw wszystko co robisz, wyłącz telewizor, ścisz radio, odłóż gazetę. Skup się tylko na nim. Patrz mu w oczy. Tylko wtedy poczuje, że to, co mówi, ma dla ciebie znaczenie.
Nie przerywaj dziecku, kiedy opowiada, ale wspomagaj jego opowieść wtrąceniami i krótkimi pytaniami, np. „Jak to się stało?”, „Naprawdę?”, „Co wtedy zrobiłeś?”. Pytaj o jego emocje. Młody człowiek przeżywa często rozterki emocjonalne, których nie potrafi nazwać. Warto spróbować zachęcić go do tego, by zastanowił się nad uczuciami, które nim targają, a które w wieku dojrzewania, ze względu na burzę hormonów, są bardzo silne.
Pamiętaj też, by nie ulec pokusie i nie zamienić rozmowy we własny monolog. Jeśli trzeba, ugryź się w język. Skoro dziecko chce mówić, doceń to i powstrzymaj się przed udzielaniem mu „złotych rad”.
Po czwarte - mów „ja”, zamiast „ty”
Jeśli każde zdanie zaczynasz od wytknięcia czegoś dziecku, np.: „Ty zawsze się spóźniasz”, nie licz na to, że będzie chciało szczerze wytłumaczyć ci, co się stało. Ale jeśli odwrócisz komunikat i powiesz mu o własnych odczuciach odnoszących się do danej sytuacji, jego nastawienie będzie inne. Spróbuj więc: „Tak bardzo się martwię, kiedy nie wracasz o ustalonej godzinie”. Czasem jest to trudne, bo trzeba przyznać się do własnych uczuć i słabości. Spróbuj jednak, a przekonasz się, że reakcja dziecka będzie pozytywna.

Masz wątpliwości czy Twoje dziecko zażywa dopalacze? Chcesz dowiedzieć się więcej na temat możliwości leczenia? Wiesz wszystko o negatywnych skutkach tych niebezpiecznych substancji? Masz informacje o miejscach, w których handluje się zakazanymi środkami? Jesteś uzależniony? Ministerstwo Spraw Wewnętrznych przygotowało listę numerów telefonów pod którymi można szukać pomocy. Lista zostanie także przekazana do wszystkich resortów, urzędów wojewódzkich oraz powiatów.

800 060 800 – Bezpłatna, całodobowa infolinia Głównego Inspektora Sanitarnego. Pod tym numerem telefonu możemy uzyskać informacje na temat negatywnych skutków zażywania dopalaczy oraz o możliwościach leczenia. Infolinia jest także przeznaczona dla rodziców, którzy mają wątpliwości czy ich dzieci zażywają dopalacze. Na infolinię GIS można przekazywać także informacje, które mogą ułatwić służbom dotarcie do osób handlujących tymi nielegalnymi substancjami.

116 111 – Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży. Służy on młodzieży i dzieciom potrzebującym wsparcia, opieki i ochrony. Zapewnia dzwoniącym możliwość wyrażania trosk, rozmawiania o sprawach dla nich ważnych oraz kontaktu w trudnych sytuacjach. Telefon prowadzi Fundacja Dzieci Niczyje. Linia jest dostępna codziennie w godzinach 12:00 – 22:00, pomoc online dostępna na www.116111.pl/napisz. Tylko w 2014 roku specjaliści przeprowadzili 3205 rozmów dotyczących kontaktu dzieci z substancjami psychoaktywnymi..

800 100 100 – Telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawach bezpieczeństwa dzieci. To bezpłatna i anonimowa pomoc telefoniczna i online dla rodziców i nauczycieli, którzy potrzebują wsparcia i informacji w zakresie przeciwdziałania i pomocy dzieciom przeżywającym kłopoty i trudności wynikające z problemów i zachowań ryzykownych takich jak: agresja i przemoc w szkole, cyberprzemoc i zagrożenia związane z nowymi technologiami, wykorzystywanie seksualne, kontakt z substancjami psychoaktywnymi, uzależnienia, depresja, myśli samobójcze, zaburzenia odżywiania. Telefon prowadzi Fundacja Dzieci Niczyje. Linia dostępna od poniedziałku do piątku w godzinach 12:00 – 18:00, pomoc online dostępna pod adresem Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć. . W pierwszym półroczu 2015 roku 61 rozmów dotyczyło problemów z substancjami psychoaktywnymi (www.800100100.pl).

800 12 12 12 – Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka. Osoby poszukujące pomocy oraz informacji na temat dopalaczy mogą korzystać także z telefonu zaufania Rzecznika Praw Dziecka. Numer przeznaczony jest zarówno dla dzieci, jak i dorosłych, którzy chcą zgłosić problemy dzieci. Telefon jest czynny od poniedziałku do piątku w godzinach od 8.15 do 20.00. Po godzinie 20.00 oraz w dni wolne od pracy, każdy może przedstawić problem i zostawić numer kontaktowy. Pracownik telefonu zaufania oddzwoni następnego dnia.

112 – Jednolity numer alarmowy obowiązujący na terenie całej Unii Europejskiej. DF

"Katalog rodzicielskich zachowań"  - opracowany przez rodziców, dla których dobro dziecka jest najważniejsze.

Rodzicu pamiętaj:
1.    Kochaj, ale wymagaj.
2.    Okazuj dziecku swoje uczucia.
3.    Przekazuj dziecku pozytywne informacje o nim (pochodzące od ciebie i osób trzecich).
4.    Dostrzegaj wszystkie osiągnięcia dziecka, nawet bardzo drobne.
5.    Doceniaj nawet niedokończone dzieło dziecka.
6.    Zanim skrytykujesz, pozwól dziecku wyjaśnić.
7.    Zachowaj umiar w udzielaniu pomocy przy odrabianiu lekcji.
8.    Przerzuć na dziecko odpowiedzialność za jego naukę.
9.    Pozwól dziecku podejmować decyzje o dodatkowych zajęciach i innych sprawach.
10.    Pozwól dziecku wybrać kierunek rozwoju i wspieraj je w tym.
11.    Pozwól dziecku poczuć jego sukces.
12.    Pokaż dziecku korzyści płynące ze spróbowania swoich sił w nowej dziedzinie - i nie naciskaj dłużej.
13.    Okazuj dziecku swoją wiarę w jego sukces.
14.    Stawiaj poprzeczki ma miarę własnych ambicji.
15.    Zaufaj dziecku i okazuj mu to zaufanie.
16.    Naucz się rozmawiać z dzieckiem.
17.    Naucz się słuchać dziecka.
18.    Nie monologuj.
19.    Rozmawiaj z dzieckiem wtedy, gdy panujesz nad swoimi emocjami.
20.    Nie obarczaj dziecka poczuciem winy.
21.    Wyszukuj pozytywy w każdej sytuacji.
22.    Okazuj zainteresowanie zamiast kontrolować.
23.    Nie mów "nigdy", "wszystko" i "zawsze".

DRODZY RODZICE UCZNIÓW KLAS I

Dojrzałością szkolną określa się stopień rozwoju dziecka niezbędny do podjęcia różnorodnych obowiązków, jakie niesie ze sobą życie szkolne. Jest to gotowość ich wypełnienia, chęć uczenia się, pewna samodzielność oraz taki poziom rozwoju umysłowego, fizycznego, społecznego i emocjonalnego, który pozwoli małemu uczniowi sprostać wymaganiom stawianym przez szkołę; przystosować się do nowych warunków oraz zapewnić dobre samopoczucie w grupie rówieśniczej i osiąganie sukcesów w nauce. Pozytywny start szkolny dziecka jest pierwszym poważniejszym sprawdzianem dla rodziców i potwierdzeniem czy ich działanie wychowawcze prawidłowo owocuje.

Każdy z państwa pewnie patrząc na swoją pociechę zastanawia się:

- Kim będzie nasze dziecko?

- Co z niego wyrośnie?

- Czy w szkole będzie się dobrze uczyć?

Każdy ojciec i każda matka dobrze życzy swojemu dziecku, każde z nich chciałoby, aby jego dziecko było dobrym uczniem. Wówczas nie trzeba przeżywać nieprzyjemnych rozmów na wywiadówkach, mieć zmartwień z powodu niepowodzeń szkolnych swego syna czy córki.

Aby uniknąć późniejszych trosk i kłopotów trzeba odpowiednio wcześnie zdać sobie sprawę z tego, jakie obowiązki podejmie dziecko w szkole i rozpocząć niezbędne

przygotowania. Dlatego chciałabym teraz państwu powiedzieć kilka słów na temat dojrzałości szkolnej.

Dojrzałością szkolną określa się stopień rozwoju dziecka niezbędny do podjęcia różnorodnych obowiązków, jakie niesie ze sobą życie szkolne. Jest to gotowość ich wypełnienia, chęć uczenia się, pewna samodzielność oraz taki poziom rozwoju umysłowego, fizycznego, społecznego i emocjonalnego, który pozwoli małemu uczniowi sprostać wymaganiom stawianym przez szkołę; przystosować się do nowych warunków oraz zapewnić dobre samopoczucie w grupie rówieśniczej i osiąganie sukcesów w nauce.

Przygotowanie dziecka do szkoły należy, więc rozumieć jako wszechstronny rozwój jego osobowości pod względem

1.Fizycznym

2.Zdrowotnym

3.Umysłowym

4.Społeczno-emocjonalnym

Rozwój fizyczny - jest o tyle ważny dla jego kariery szkolnej, że uczeń zdrowy, silny, dobrze zbudowany, właściwie odżywiony mniej się męczy siedzeniem w ławce, drogą do szkoły, wykonywaniem różnych prac plastycznych, technicznych, samoobsłudze.

Odpowiedni rozwój ruchowy czyni dziecko zwinniejszym i sprawniejszym. Dobra koordynacja ruchów, zwinność będzie przydatna nie tylko w zabawie, ale i przy pisaniu i rysowaniu. Troska o zdrowie i rozwój fizyczny dziecka polega na zapewnianiu mu prawidłowego żywienia, na przestrzeganiu racjonalnego planu dnia, w którym będzie czas na zabawę, ruch, udział w pracach domowych(a nie np. ciągłe siedzenie przed telewizorem)

a także zapewnienie odpowiedniej ilości snu, który jest bardzo ważny(dziecko powinno spać 11-12 godzin na dobę).

Rozwój umysłowy - to przede wszystkim pewien zasób wiedzy o świecie, o bliższym i dalszym otoczeniu, o życiu przyrody i ludzi. Dziecko rozpoczynając szkołę na ogół powinno

orientować się w środowisku, w którym żyje, potrafi opowiedzieć o swojej rodzinie, pracy rodziców, o swoim psie czy kocie, o ulubionych zabawach. Ma spory zasób życiowych doświadczeń. Chętnie rozmawia z kolegami i dorosłymi, wie jak się nazywa, ile ma lat, gdzie mieszka.

O rozwoju umysłowym świadczą także rysunki. Powinny być bogate, zawierające większą ilość szczegółów. Dziecko, które mało rysowało w domu używa jednego koloru, rysunek jego jest ubogi, ludzie są przedstawieni jako głowonogi.

Dziecko, które osiągnęło dojrzałość szkolną jest życzliwe dla innych, potrafi zrozumieć, że w klasie nie jest samo, że nauczyciel musi zajmować się wszystkimi dziećmi, a nie tylko nim. Innym przejawem nieprzystosowania społecznego jest odsuwanie się od grupy, stronienie od kolegów, unikanie udziału we wspólnej zabawie. Takie dziecko będzie stale odstawało od grupy, a dezaprobata ze strony dorosłych i kolegów pogłębi jego złe samopoczucie.

Od dziecka w pierwszej klasie wymaga się podstawowych zasad odróżniania dobra od zła Musi wiedzieć, że nie wolno innych krzywdzić, nie wolno się bić, niszczyć cudzej własności.

Dojrzałość emocjonalna - dziecko cechuje pewna równowaga psychiczna .

Dziecko niezrównoważone psychicznie z byle powodu wybucha, złości się, płacze, często popada w konflikty z kolegami. Może być agresywne, wrażliwe, niecierpliwe lub też zahamowane, niepewne, lękliwe i napięte. Infantylizm emocjonalny może przejawiać się w nadwrażliwości. Nadwrażliwe dzieci boją się głośniejszej uwagi nauczycielki. Płaczą nawet, gdy wypowiedź zwrócona jest do innego dziecka. Oczywiście nie musi to świadczyć o globalnym opóźnieniu, lecz tylko fragmentarycznym.

Dojrzałość szkolna to także umiejętność koncentrowania uwagi przez dłuższy czas na jednym zajęciu. W szkole wymaga się od dziecka się od dziecka dokończenia pracy (np. rysunku w zeszycie). Dziecko, które potrafi skoncentrować uwagę na ogół doprowadza dzieło do końca, bo interesuje je wynik. Dzieci mniej skoncentrowane nudzą się lub przerywają pracę pod koniec i bez względu na stan przynoszą nauczycielowi do oceny.

Dojrzałość intelektualna to także ciekawość poznawcza, chęć pójścia do szkoły w celu uczenia się, poznawania nowych zjawisk, zdobywania wiedzy o świecie.

Prawidłowy rozwój we wszystkich tych sferach a więc fizycznej, umysłowej i społeczno-emocjonalnej gwarantuje dobry start do pierwszej klasy. Gdy obserwujemy u swoich dzieci jakieś niedomagania warto podjąć pewne działania.

- Wyrabianie w dziecku samodzielności (samoobsługa: ubieranie i rozbieranie się, mycie, czesanie, dbałość o swój wygląd estetyczny). Dziecko, które w wieku przedszkolnym było otaczane przesadną troskliwością i cały dom był nastawiony na usługiwanie mu, często staje się bezradne wobec warunków wymagających pewnej samodzielności.

- Kształtowanie wytrwałości i systematyczności. W szkole jest podstawą powodzenia.

- Przydzielamy pewne obowiązki, które trzeba wykonywać stale.

- W zabawie zwracamy uwagę na to czy dziecko kończy zadanie. Spróbujmy ocenić wynik.

- Uczymy dziecko przezwyciężać trudności w toku zabawy czy pracy.

- Wzbogacanie wiedzy o świecie i doświadczeniach życiowych dziecka, pobudzanie do działania, rozwijanie spostrzegawczości i myślenia. Organizujmy dzieciom wycieczki, spacery tak, aby dziecko jak najwięcej widziało poznawało.

- Uczenie prawidłowej wymowy - nie wolno tolerować błędnego wymawiania niektórych słów.
- Zdobywanie umiejętności właściwego patrzenia. Przy nauce czytania i pisania bardzo przydatna jest umiejętność odróżniania kształtów występujących w przyrodzie.

- Wyrabianie umiejętności słuchania. Aby dobrze słuchać trzeba zrozumieć mowę(sens poszczególnych słów) i umieć skoncentrować uwagę.

- Rozwijanie zainteresowań książką. Czytanie książek to nie tylko rozrywka. Język utworu staje się dla niego wzorem do naśladowania.

- Nauka liczenia. Dobrze przygotowane do nauki szkolnej dziecko liczy w zakresie 10 dodaje i odejmuje.

- Usprawnianie ręki dziecka. Pisanie jest sztuką trudną, wymaga nie tylko rozpoznawania kształtów liter, ale wielkiej precyzji ruchów ręki. Aby usprawnić rękę, dziecko musi dużo pracować, a więc: rysować, sklejać, wydzierać, lepić z plasteliny, manipulować.

Inne również ważne oddziaływania mające wpływ na dalszy rozwój dziecka to:

- Wpajanie zasad kulturalnego zachowania się, kształtowanie postawy życzliwości w stosunku do innych kolegów.

- Nauka właściwego przechodzenia przez jezdnię.

- Przyzwyczajanie dziecka do stałego rozkładu dnia (sen, posiłki, zabawa, praca)

- Kształtowanie pozytywnej motywacji uczenia się. Dziecko należy zachęcać do nauki, nie przerażać trudnościami, aby nie rozbudzać niepotrzebnych obaw i lęków.

Podsumowanie

Aby wejście w rolę uczniów przebiegało łagodnie, z jak najmniejszymi kosztami psychicznymi, dziecko musi być wyposażone nie tylko w określony poziom wiedzy, ale także w umiejętności nawiązywania przyjaznych kontaktów, przezwyciężania codziennych trudności, chęć pozytywnych osiągnięć, a także umiejętność przyjęcia niepowodzeń.

Tak, więc pozytywny start szkolny dziecka jest również pierwszym poważniejszym sprawdzianem dla rodziców i potwierdzeniem czy ich działanie wychowawcze prawidłowo owocuje.

Rodzice! Nie straszcie dziecka szkołą, pozwólcie mu ją lubić!
Współpracujcie z wychowawcą, przecież macie wspólne cele!
Nie wyręczajcie dziecka w pracy, to ono chodzi do szkoły, nie Wy!

Powodzenia na nowej drodze edukacji zarówno dla Państwa jak i Waszych dzieci.

                                                                                                                            Danuta Formago, pedagog szkolny